Bjelila se NALAZE na severnoj obali poluostrva Luštica zaliva Boke Kotorske – Crna Gora, sa pogledom na Tivat, Lastvu, Hercegnovsku rivijeru i planinu Lovćen. To je malo i tiho mesto bez uobičajene gradske gužve i vreve, sa, prema istražiivanjima Instituta Za Biologiju Mora iz Kotora, najčistijim morem na celom Crnogorskom primorju. Ovde sunce izlazi malo ranije, a zalazi nešto kasnije nego u celoj Boki Kotorskoj, a izlazak sunca iznad Lovćena i zalazak iznad Herceg Novog je slika koja se ne može nigde sem sa Bjelila videti. Bjelila ili "Mali Sv.Stefan" - kako zaljubljenici ovog mesta vole da kažu, čine dvadesetak starih - adaptiranih kamenih kuća. Ne tako davno Bjelila su bila nenaseljeno mesto, a kamene kuće su bile konobe ili ''magacini'' MEŠTANA zaseoka Gošića i Kostića naselja

KRTOLE
TERITORIJA     NASELJA     PUTEVI     PLAŽE     CRKVE
BJELILA OD OSTRVA DO NASELJA

u kome su oni pravili i čuvali vino, opremu za barke, vrše, poljoprivredne alatke... jer su se u dolini Oko, od BJELILA do Krašića, nalazili vinogradi, bašte, narandže, limunovi... Jedini stanovnici Bjelila je do 1960. godine bili porodica Laza Markova Lakičevića, a onda, u periodu od 1960. godine do 1967. godine počinje "naglo" naseljavanje BJELILA. "Na more" se, iz Gošića i Kostića spuštaju Drago Savo Lakićević, Ivo Pavo i Joko Pavo Milošević, Joko Krsto Kikanović, Djuro Mihović, Stane Marka Rautovića, Darinka Stefana Kostića, porodica Nika Vasa Kostića, porodica Miša Jovanova Lakičevića, porodica Sava Stanjevića i porodica Srdjena Rautovića... Specifična mikro klima - povetarac "preko gore" (RUŽA VETROVA BJELILA), veliko prisustvo slatke vode u moru iz brojnih izvora (Mali Frutak, Veliki Frutak, Mala i Velika Spila) kao i reke - RIJEKE, koja utiče u uvalu Oko na Bjelilima, čine Bjelila biserom ovog dela Tivatskog zaliva u kome svako nadje za sebe upravo ono što mu je nedostajalo.
DANAS na Bjelilima stalno živi nešto više od dvadesetak  porodica, a za vreme letnjih meseci broj žitelja se popne i na preko tri stotine.